Morgen, 15 oktober 2025, volg ik een training Uitvaartspreken. Ik kijk er naar uit omdat spreken op een uitvaart de meest dankbare woorden zijn die er bestaan wat mij betreft. Woorden met liefde, respect en gek genoeg ook met humor en fijne herinneringen. Wat ga ik leren aan theorie? Is er theorie? Spreek je niet vooral vanuit je hart ? Deze vragen stel ik mij hardop als ik bezig ben met de voorbereidende opdracht; het opstellen van een slotwoord van een uitvaart. Ik staar al even naar mijn blad en naar casus C. Het is best gek om een oprecht respectvol verhaal te schrijven over een fictief iemand, speciaal aan fictieve nabestaanden. Toch lukt het me goed om het slotwoord op mijn manier op papier te krijgen, met een persoonlijk kort gedichtje. Hiermee hoop ik recht te doen, tijdens de laatste woorden van dienst, aan een mooi mensenleven. Met dat gevoel en die wens voor de toekomst in mijn gedachten , rond ik af. Ik leg een bordeaux rood pak klaar, dat mijns inziens goed past bij de setting van morgen, een uitvaart.
In de ochtend zit ik aan tafel met onze kinderen. Herfstvakantie, dus drukte in Huize de Veer. Onze jongste vraagt of ik ga 'werkeren' zoals hij dat zegt. Ik leg uit dat ik vandaag niet ga werken maar naar school ga, om te leren praten voor mensen die het moeilijk hebben. Onze dochter kijkt verbaasd. Bij alles wat zij vindt dat ik nog moet leren kwam praten zichtbaar niet als eerste in haar op. 'Nog meer praten'; zegt ze. Niet perse nodig. Ik verbeter mezelf en noem het leren belangrijke verhalen te vertellen. Met een lach en een knuffel wens ik ze veel plezier op hun vrije dag, en zie ik ze straks weer bij de plaatselijke pannenkoekenbakker. Daar kan je namelijk zonder zorgen over geluidsoverlast en rondrennende kinderen, decadent uit eten met je gezin inclusief entertainment. Herinneringen en herrie moet je maken zolang het kan. Ik tel onderweg naar de auto nog een paar zegeningen en ga dan op weg naar een mooie dag.